از ازدحام شهر باید دوباره برگردم به خونه

کی غیر تنهایی قراره چشم انتظار من بمونه

پشت درم پشت دری که میشکست برام بازش نکرده

دست کلیدم حتی یک شب احساس آرامش نکرده

از پله ها بالا که میرم سایم کنارم سر به زیره

جز جا لباسی کی قراره دستای شالمو بگیره

چراغا خاموشن که جای خالیش دخلمو نیاره

من خونمه رو تاریک میخوام این زندگی دیدن نداره

حال بد تنهاییامو از چایی لیپتون بپرسید

حال منو دریا به دریا از قوطی ها تن بپرسید

از کوه ظرفای نشسته از لحظه های بغض تردید

از بچه هایی که ندارم حال منو از اون بپرسید