زُل میزنم 3 شب به یه عکس با یه دلِ تنگ چشمام بشه تَر

هنوزم دنبال تو میگرده توو تاریکیه شب انگار دل من

یه سِری آدم مفت برو دیدم مقابل خودم گفتن چِته مرد

همشون میدونستن توو غم محاصره شدم خوردم به یه سنگ

نخوردم به یه دَر ، توو چن لحظه ی بعد دنبال سودِ خودشون

منم که زُل زدم با این چشمای خسته به در

من به هر کی خوبی کردم با یه پُشتِ پا منو انداخت رووی زمین

ولی من خیلی قُد تر از این حرفام الآن اشکامو نبین

آدما میپرستن مرده هارو خیلیا خالی کردن پُشت مارو

کسی ام که از رفیقا خورده نارو ولی از دست ندادم پُشت کارو

خستم از حرفای صد تا یه غاز پاهام اسیر برفا و سرمای راس

انگار دیگه رَگام خون نداره سردمه حتی با پالتو و صد تا لباس

.

.

.