چطور ستاره دنیای کی پاپ شویم ؟!
راهنماتو- هفت دختر در اتاق انتظار نشسته‌اند تا اسم‌شان را صدا کنند. همه آن‌ها جوان، باریک و زیبا و بین سنین 14 تا 20سال با موهایی براق و پوستی بدون نقص هستند. آن‌ها قرار است که بفهمند بالآخره کدام گروه قرار است به گروه کی-پاپ بعدی کره جنوبی تبدیل شود. این رویایی است که بسیاری از جوانان کره دارند و در جهان نیز تب تبدیل شدن به ستاره‌های کی-پاپ رو به افزایش است. صنعت کی-پاپ یک صنعت چندمیلیون دلاری است و محبوبیت آن در جهان رو به افزایش است.
به گزارش راهنماتو، اما رسیدن به موفقیت در دنیای کی-پاپ به هیچ‌وجه کار ساده‌ای نیست و حتی بی‌رحمانه و طاقت‌فرساست. این دختران ماه‌ها یا حتی سال‌ها وقت صرف تمرین خوانندگی، رقص، رپ و اجرا کرده‌اند. آن‌ها مجبورند که رژیم‌های سخت غذایی و ورزشی را رعایت کنند. برای بسیاری از آن‌ها، این تمرینات نه‌تنها زمان‌بر بلکه به شدت محدودکننده است، به‌طوری که حتی زندگی شخصی و خانوادگی‌شان را نیز تحت تأثیر قرار داده است.
برخی از آن‌ها تحصیل رسمی را کنار گذاشته یا خانواده‌هایشان را که صدها کیلومتر دورتر زندگی می‌کنند، ترک کرده‌اند. در دنیای کی-پاپ که به سرعت طی می‌شود، جایی که ستاره‌ها اغلب جوان هستند و گروه‌ها معمولاً پس از چند سال از هم می‌پاشند، این دختران احساس می‌کنند این تنها شانس آن‌هاست. این فشار روانی و انتظارات جامعه باعث شده تا اغلب کارآموزان در برابر کوچک‌ترین شکست‌ها احساس نگرانی و اضطراب کنند.
آه-این لی، یکی از این هفت نفر که 18ساله است، می‌گوید:
«در دنیای آیدل‌ها ( بت‌های ایدئال کی-پاپ)، ۱۸ سالگی سن بالایی محسوب می‌شود… اگر این فرصت را از دست بدهم، نمی‌دانم آیا جایی غیر از این شرکت – اشاره او به شرکت MZMC است – وجود دارد که مرا بپذیرد یا نه.» سخنان او بازتابی از دغدغه‌های بسیاری از جوانان است که در این صنعت پرچالش به دنبال موقعیت هستند.
پل تامپسون، بنیان‌گذار و مدیرعامل این شرکت، که یک آمریکایی و نویسنده و تهیه‌کننده صدها آهنگ کی-پاپ است، تخمین می‌زند که آن‌ها قبل از انتخاب 30نفر نهایی حداقل از هزاران نفر آزمون گرفته‌اند و از میان 30نفر نیز 7نفر نهایی انتخاب شده‌اند.
بقیه یا خود انصراف داده‌اند یا در ارزیابی‌های ماهانه کنار گذاشته شده‌اند. این ارزیابی‌ها برای سنجش پیشرفت کافی کارآموزان انجام می‌شود. هر ماه، گروهی از متخصصان عملکرد کارآموزان را بررسی کرده و تصمیم می‌گیرند که آیا آن‌ها برای ادامه مسیر مناسب هستند یا نه. بسیاری از کارآموزان اذعان می‌کنند که این ارزیابی‌ها به شدت استرس‌زا بوده و در مواردی به خروج افراد با استعداد نیز منجر شده است.
این روند حذف در صنعت عظیم کی-پاپ یک هنجار است. آژانس‌ها نه‌تنها ستاره‌ها را آموزش می‌دهند و انتخاب می‌کنند، بلکه برنامه‌های زندگی این ستاره‌ها را به آن‌ها دیکته می‌کنند، آن‌ها را برای حضور در میان عموم آماده می‌کنند و ظاهر رسانه‌ای و کنسرت‌هایشان را مدیریت می‌کنند، آن‌ها را تشویق می‌کنند که با طرفداران آنلاین تعامل داشته باشند و حتی کوچک‌ترین بخش‌های زندگی شخصی آن‌ها را نیز تحت نظر دارند.
تامپسون می‌گوید: «آمریکا هم زمانی نسخه مشابهی از این سیستم داشت. مثلاً موتاون Motown در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی، استعدادهای جوان را کشف و آموزش می‌داد، اما به دلیل هزینه زیاد از بین رفت.» اما چنین سیستمی در کره جنوبی رونق گرفته است. تازه شرکت MZMC یک شرکت کوچک است. تامپسون تخمین می‌زند که شرکت‌های بزرگ‌تر ممکن است صدها کارآموز را پیش از انتخاب نهایی به خدمت بگیرند. این رقابت شدید باعث شده که حتی شرکت‌های کوچک نیز استانداردهای بسیار بالایی را برای انتخاب کارآموزان تعیین کنند.
یکی از هفت دختر انتخاب شده بریتنی جانگ است. یک دختر ۲۰ ساله که در آمریکا بزرگ شده اما برای دنبال کردن رویای کی-پاپ به زادگاهش در کره جنوبی بازگشته است. او در این جمع مسن‌ترین کارآموز به حساب می‌آید اما اعتمادبه‌نفس بیشتری نشان می‌دهد؛ شاید به این دلیل که می‌داند چه چیزی را از دست خواهد داد. او می‌گوید که بازگشت به آمریکا بدون دستیابی به این رؤیا برای او یک شکست بزرگ خواهد بود.
او می‌گوید:
«اگر انتخاب نشوم، یعنی نمی‌توانم تبدیل به آیدل شوم. این آخرین شانس من است.» سخنان او منعکس‌کننده احساسی است که بسیاری از کارآموزان نسبت به آینده نامطمئن خود دارند.
تمرین بی‌پایان و فشارهای طاقت‌فرسا
برای این دختران، روز با دو ساعت ورزش در باشگاه آغاز و سپس کلاسی پر از آموزش‌های خوانندگی و رقص شروع می‌شود. کارآموزان جوان‌تر، مثل لیوون کیم ۱۴ ساله، نیمی از روز به مدرسه معمولی می‌روند و بعد مستقیم سر تمرین‌ها می‌آیند که ممکن است تا نیمه‌شب ادامه داشته باشد. این برنامه‌های طولانی و فشرده، انرژی جسمی و روانی بسیاری از کارآموزان را از بین می‌برد.
برخی حتی با خانواده‌های خود زندگی نمی‌کنند و در خوابگاه‌ها اقامت دارند. مثلاً راناکوگا ۱۷ ساله از ژاپن، تنها کارآموز غیرکره‌ا است که با خانواده زندگی نمی‌کند. او می‌گوید که دوری از خانواده و فرهنگ متفاوت باعث شده که گاهی احساس تنهایی کند، اما هدفش به او انگیزه می‌دهد که ادامه دهد.
فشارها هم از نظر کسب مهارت و هم حفظ ظاهری جذاب سنگین است. این موضوع ریشه در فرهنگ کره جنوبی دارد که استانداردهای سختگیرانه‌ای برای زیبایی دارد. در این کشور، پوستی روشن، اندامی باریک و ویژگی‌های زنانه به‌عنوان معیار زیبایی در نظر گرفته می‌شود. جراحی‌هایی مثل عمل پف پلک چنان رایج است که اغلب به‌عنوان هدیه فارغ‌التحصیلی به نوجوانان داده می‌شود. این فشارها باعث شده که بسیاری از کارآموزان به فکر تغییر ظاهر خود برای رسیدن به استانداردهای مطلوب بیفتند.
اما استانداردهای زیبایی برای ستاره‌های کی-پاپ حتی سخت‌تر است. تامپسون می‌گوید:
«واژه‌ای که استفاده می‌کنیم آیدل یا بت است. کسی نمی‌خواهد کسی را که شبیه خودش است بپرستد. شما می‌خواهید به کسی نگاه کنید و بگویید، «می‌خواهم شبیه او باشم. ببین چقدر بی‌نقص و ایدئال است.» این نگاه ایدئال‌گرا به بت‌های کی-پاپ فشار زیادی وارد می‌کند و از آن‌ها انتظار می‌رود که همیشه چه در ظاهر و چه در مهارت، بی‌نقص باشند.
اما تقاضا برای لاغری می‌تواند به سمت‌های تاریکی برود.
امبر لیو، آیدل قبلی تایوانی-آمریکایی، می‌گوید: «خیلی‌ها را به خاطر اضافه وزن حذف می‌کنند. من عادت بدی پیدا کرده بودم که مدام گرسنگی بکشم…16سالم بود و نمی‌دانستم چه کار کنم.»
مین، یکی دیگر از موسیقی‌دان‌های مستقل که قبلاً بخشی از یک گروه پاپ کره‌ای بود، می‌گوید که 45کیلوگرم، وزن ایدئال برای زنان آیدل است.
این انتظارات زندگی روزمره کارآموزان شرکت MZMC را که خورد و خوراک‌شان به شکلی دقیق تحت نظر است، شکل می‌دهد.
لی، 18ساله، که غذای مورد علاقه‌اش پیتزا است، می‌گوید: «من مجبورم مدام ارزش غذایی که می‌خورم و کالری آن را محاسبه کنم. می‌توانم بگویم که ظاهر، مهم‌ترین بخش در یک آیدل است زیرا مهم‌ترین بخش شغل شما دیده شدن است.»
تامپسون، مدیر اجرایی شرکت، می‌گوید که این آژانس دو بار در ماه شاخص توده بدنی کارآموزان را اندازه‌گیری می‌کند. «ما به آن‌ها مرغ سرخ‌شده و تخم‌مرغ آب‌پز و چیزهایی مثل این می‌دهیم و اطمینان حاصل می‌کنیم که به قدر کافی غذا بخورند. او از این رژیم غذایی دفاع می‌کند زیرا برای گروه مهم‌ترین چیز «زیبایی بصری» است.»
او تأکید می‌کند که هیچ کدام از کارآموزان ترغیب به عمل جراحی پلاستیک نشده‌اند و می‌گوید که برای استعداد موسیقایی آن‌ها بیش‌ترین اهمیت را قائل است. بااین‌حال، این فکر همچنان در ذهن دختران باقی می‌ماند.
سویونگ یون، کارآموز ۱۶ ساله، پرانرژی و بااعتمادبه‌نفس است. او موهای مشکی خود را به شکلی مد روز کوتاه کرده و مدت‌هاست به انجام جراحی زیبایی روی چشم‌هایش فکر می‌کند.
او می‌گوید:
«شغل من کاری است که باید موردعلاقه عموم مردم باشد، پس اگر مردم بخواهند یا نیاز داشته باشند که من در اولین حضورم ظاهر زیباتری نشان دهم، فکر می‌کنم اشکالی ندارد که این کار را انجام دهم.»
او می‌گوید: «اگر عملی باشد که زیادی شکل طبیعی من را از بین نبرد، چرا که نه. اگر برای کسب موفقیت است، فکر می‌کنم هیچ ایرادی ندارد.»
هزینه شهرت
حتی اگر گروهی بتواند به موفقیت برسید و در بین مردم برای خودش شهرتی دست و پا کند، این فشار تمام نمی‌شود بلکه تشدید می‌شود. از بین گروه‌هایی که در این بازار اشباع به موفقیت رسیده‌اند، فقط 1درصد می‌تواند به سطح شهرت جهانی برسند. شهرت نیز محدودیت‌های خودش را به همراه دارد. هواداران پرشور گروه‌های برجسته اغلب با دقت ظاهر، اجراها و زندگی خصوصی اعضا را بررسی می‌کنند.
این موارد حتی به ازدواج این اعضا نیز تسری می‌یابد. هواداران در سال‌های اخیر از اینکه این افراد زندگی عاطفی‌شان را عمومی کرده بودند، خشمگین شده بودند. سال گذشته یکی از آیدل‌های گروه کی-پاپ که خواننده‌ای به نام کارینا بود، مجبور شد خیلی زود یک نوشته دست‌نویس را منتشر و از طرفدارانش عذرخواهی کند که با یک بازیگر وارد رابطه شده بود. این کار او باعث شد که فروش آلبوم او کم شود و صندلی‌های کنسرتش خالی بمانند. او به رابطه خود پایان داد تا بتواند محبوبیت از دست رفته را دوباره به دست آورد.
کارشناسان قبلاً گفته بودند که یکی از دلایل چنین پدیده‌هایی آن است که این صنعت بر محور طرفداران شکل گرفته که به نام سلبریتی‌ها کارهای عام‌المنفعه انجام می‌دهند یا برای تبلیغات مستقلی که تورها و آلبوم‌ها را تبلیغ می‌کنند، هزینه می‌دهند. اما این حد از وفاداری همچنین به این معنی است که هنرمندان و آژانس‌ها به شدت به مطالبات و امیال طرفداران خودشان وابسته هستند.
تامپسون می‌گوید که برای همین به اعضای گروه توصیه می‌شود که زندگی خصوصی‌شان را از انظار دور نگه دارند و مخفی کنند. یکی از اعضای 16ساله این گروه در سال 2023 مدام دچار حملات هراس می‌شد زیرا سه سال بود که محبوبیت خود را از دست داده بود.
با همه این فشارها، این شغل هنوز رویای بسیاری از جوانان کره‌ای در این صنعت رو به رشد است.
