چطو در جمع «قشنگ و با اعتماد به نفس» حرف بزنیم؟
راهنماتو-خیلی فرق می‌کند که در جمع با اعتماد به نفس صحبت کنید یا صرفاً حرفی زده باشید. تفاوت آن را عادت‌های ما روشن می‌کنند. برخی از عادت‌ها، درست همانجایی که نباید، جذابیت طبیعی ما را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند و اعتماد به نفس‌مان را تضعیف می‌کنند.
به گزارش راهنماتو، اگر می‌خواهید در جمع طوری صحبت کنید که بقیه را متقاعد کنید، ضروری است عادت‌هایی که اعتماد به نفس را می‌کشند را شناسایی کنید و با آن‌ها قویاً خداحافظی کنید. در این مقاله ما 9عادتی که نیاز دارید برای تقویت اعتماد به نفس در جمع آن‌ها را ترک کنید، با شما به اشتراک می‌گذاریم.
1.عذرخواهی در جایی که اصلاً ضروری نیست
سخنرانی در جمع می‌تواند ترسناک باشد و ما اغلب ممکن است در تله عذرخواهی کردن به دلیل ادراک‌مان از نقص‌هایمان بیفتیم. مثلاً ممکن است که سخنرانی خودتان را با این جمله شروع کنید: «ببخشید من اصلاً سخنران خوبی نیستم!» یا وقتی که رشته کلام از دست‌تان خارج شده است، عذرخواهی کنید.
نکته این است که اغلب مواقع مخاطب شما اصلاً متوجه نمی‌شود که شما چنین به‌اصطلاح خطاها و اشتباهاتی را مرتکب شده‌اید. حتی اگر هم متوجه شوند، معمولاً بیش‌تر از آنچه شما انتظار دارید، بخشنده هستند. وقتی معذرت‌خواهی می‌کنید، توجه را به این ایرادات جلب و اعتبار خودتان را کم می‌کنید. این کار نشانه‌ای از فقدان و کمبود اعتماد به نفس در شماست و ممکن است در مخاطب شما احساس ناراحتی ایجاد کند. به جای عذرخواهی کردن، نفس عمیقی بکشید، افکارتان را جمع‌وجور کنید و ادامه دهید. مخاطب شما اعتماد به نفس و تسلط شما را می‌ستاید. عالی بودن کم‌ترین اهمیت را دارد؛ آنچه مهم است ارتباط مؤثر است. اگر مدام عذرخواهی کنید نمی‌توانید ارتباط مؤثر برقرار کنید.
2.ترس از سکوت
گاهی انقدر از ایجاد سکوت در میان کلام‌مان هراس داریم که تندتند و پشت‌سر‌هم جملات را به هم می‌بافیم مبادا وقفه‌ای ایجاد شود. در این مواقع انگار اصلاً بین جملات‌مان نفس نمی‌کشیم. اما ترس از ایجاد سکوت و وقفه در بین جملات اصلاً به نفع‌مان نیست. وقتی تندتند و پشت سرهم حرف می‌زنید، مخاطب نمی‌تواند شما را دنبال کند و نهایتاً شما را عصبی و غیرآماده ارزیابی می‌کند. سکوت در میان جملات اصلاً بد نیست. سکوت یک ابزار است. وقفه ایجاد کردن بین کلام به مخاطب فرصت جذب اطلاعات را می‌دهد و به شما هم زمان می‌دهد که افکارتان را جمع‌وجور کنید. علاوه بر آن سکوت ابزاری است که روی نکته‌ای که پیش از آن گفته‌اید تأکید می‌گذارد.
به مخاطب فرصت هضم اطلاعات قبلی را بدهید.
3.اتکا بر کلمات پُرکننده
«آا..م»، «ااِ..»، «می‌دونی»، «خب..» – این‌ها مثال‌هایی از واژگان پرکننده هستند که به خصوص وقتی عصبانی هستیم می‌توانند وارد سخنرانی ما شوند. ممکن است که این کلمات بی‌ضرر به نظر می‌رسند اما در حقیقت می‌توانند جریان کلام ما را مختل و مخاطبان را منحرف کنند. مطالعه‌ای که دانشگاه مریلند انجام داده نشان می‌دهد که سخنرانانی که کم‌تر از واژگان پرکننده استفاده می‌کنند، بسیار باهوش‌تر و باصلاحیت‌تر درک می‌شوند. درواقع ما واژگان پرکننده را زمانی استفاده می‌کنیم که از حرف‌مان مطمئن نیستیم یا نمی‌دانیم جمله بعدی‌مان چیست. اما وقتی این جملات را استفاده می‌کنیم، ممکن است اعتماد به نفس‌مان کم‌تر جلوه کند.
اولین گام برای حل این عادت آگاهی یافتن به آن است. حرف بزنید، صدایتان را ضبط کنید و بعد گوش کنید و ببینید که چقدر واژه پرکننده رایج استفاده می‌کنید. سپس تمرین کنید آن لحظه‌ای که می‌خواهید واژه پرکننده استفاده کنند، مکث کنید. ممکن است اول غیرطبیعی به نظر برسد، اما با گذر زمان کلام‌تان شفاف‌تر و بااعتماد به نفس‌تر می‌شود.
4.نادیده گرفتن زبان بدن
ما در هنگام سخنرانی بیش‌تر روی آنچه می‌خواهیم بگوییم متمرکز هستیم، غافل از اینکه چگونگی ادای کلمات و جملات یا زبان بدن هم مهم است.
حالت بدن، ژست، حالات چهره و ..همگی پیام را به مخاطب مخابره می‌کند. اگر واژگان حاوی اعتماد به نفس باشد اما زبان بدن‌تان بسته یا مضطرب باشد، سیگنال‌های آمیخته به مخاطب ارسال می‌کنید. مثلاً ایستادن با قامتی صاف و گشوده، با حالت بدن آسوده، اعتماد به نفس را مخابره می‌کند. برقراری تماس چشمی با مخاطب می‌تواند پیوند را عمیق‌تر کند و مخاطب را مدت طولانی‌تر مجذوب نگه دارد.
در نقطه مقابل تعویض وزن بدن به صورت مکرر از این پا به آن پا، پرهیز از برقراری تماس چشمی یا دست‌های قفل شده روی سینه، می‌توانند عصبیت و غیردوستانگی را مخابره کنند.
به زبان بدن‌تان توجه کنید. جلوی آینه تمرین کنید و عادات انحرافی فیزیکی‌تان را شناسایی کنید.
5.خواندن از روی متن نوشته
با اینکه به نظر می‌رسد که عقیده خوبی است که کل سخنرانی را روی کاغذ بنویسیم و کلمه به کلمه از رویش بخوانیم، این کار معمولاً جواب معکوس می‌دهد. وقتی از روی متن می‌خوانید، تمرکزتان روی واژگانی است که جلوی چشم‌تان است، نه روی مخاطب. این کار باعث می‌شویم که سخنرانی شما حالت تمرین‌نشده و غیرشخصی به خودش بگیرد. علاوه بر آن، توانایی شما را برای سازگار شدن با واکنش‌های مخاطب محدود می‌کند. ممکن است لازم باشد که وقتی متوجه می‌شوید که مخاطب آنطور که انتظار می‌رود واکنش نشان نمی‌دهد، در لحظه انعطاف به خرج بدهید و سخنرانی‌تان را عوض کنید.
به جای اینکه کل سخنرانی را روی کاغذ بنویسید، تمرین کنید که فقط واژگان اصلی یا طرح کلی سخنرانی‌تان را بنویسید. این کار به شما کمک می‌کند که با مخاطب تماس چشمی برقرار کنید و سخنرانی‌تان را به روشی طبیعی و مشارکتی‌تر بیان کنید.
معنایش این نیست که نباید از قبل آماده باشید. تمرین کنید و مطمئن باشید که با سخنرانی‌تان راحت هستید. اما وقتی نوبت ارائه رسید، به خودتان اعتماد کنید و اجازه بدهید که مکالمه به صورت طبیعی جریان پیدا کند.
6.باور نداشتن به پیام سخنرانی‌تان
تأثیرگذارترین سخنرانی‌ها آنهایی هستند که سخنرانان‌شان حقیقتاً به آنچه می‌گویند معتقد هستند. وقتی نسبت به پیام سخنرانی‌تان اشتیاق داشته باشید، این پیام می‌درخشد و به دل مخاطبان‌تان هم می‌نشیند.
اگر به حرفی که می‌زنید باور نداشته باشید، آیا فکر می‌کنید مخاطبان‌تان باور پیدا می‌کنند؟ تردید می‌تواند وارد واژگان، تن صدا، لحن و زبان بدن‌تان شود و اعتبارتان را کم و قدرت پیام‌تان را کاهش بدهد.
برای آنکه بتوانید با اعتماد به نفس صحبت کنید نیاز دارید که به پیام‌تان اعتقاد داشته باشید. درک کنید که چرا باور به پیام‌تان مهم است و چرا برایتان اهمیت دارد و چرا مهم است که مخاطبان‌تان این پیام را دریافت کنند.
7.آماده نبودن
حواس‌تان باشد که ممکن است در مقابل جمع ذهن‌تان پاک شود. ممکن است نکات کلیدی را فراموش و توجه مخاطبان را از دست بدهید. آماده بودن فراتر از صرفاً دانستن موضوع است. این امر مرتبط با مخاطب، مشارکت در پرسش و پاسخ و تمرین سخنرانی و راحت بودن با جریان سخنرانی است.
بداهه‌پردازی جایگاه خودش را دارد اما وقتی که سخنرانی می‌کند،معمولاً آدم‌هایی دارید که دوست دارند از شما بیاموزند. پس با آمادگی سخنرانی کنید.
وقت بگذارید و حسابی تمرین کنید وسخنرانی‌تان را پالایش کنید.
8.نادیده گرفتن مخاطب
سخنرانی کردن صرفاً انتقال پیام نیست بلکه جلب مشارکت مخاطب است. اگر فقط روی پیامی که می‌خواهید ارسال کنید، متمرکز باشید و واکنش‌های مخاطب را زیر نظر نداشته باشید، خطر از دست دادن توجه مخاطب تهدیدتان می‌کند.
به زبان بدن مخاطب‌تان توجه کنید. مشاهده کنید که آیا مشارکت دارند یا اصلاً حواس‌شان نیست یا اینکه علاقه‌شان دارد کمرنگ می‌شود؟ اگر دیدید که گیج به نظر می‌رسند، باید نکات‌تان را شفاف‌سازی کنید. اگر کسل به نظر می‌رسند، بهتر است که انرژی را بالا ببرید و قا قدری شوخی سخنرانی را در اوج نگه دارید.
هر زمانی که حس می‌کنید مطلوب است مخاطب را مشارکت دهید. از او سوال بپرسید، دعوتش کنید که نظر بدهد یا به بحث کمک کند. این کار نه تنها مخاطب را مشغول نگه می‌دارد بلکه سخنرانی شما را خاطره انگیز‌تر هم می‌کند.
یادتان باشد که سخنرانی در جمع یک جاده دو-طرفه است.
9.نادیده گرفتن مراقبت از خود
نادیده گرفتن خود-مراقبتی می‌تواند اعتماد به نفس و عملکرد ما را مختل کند. به اندازه کافی بخوابید، سالم بخورید، مرتب ورزش کنید. این موارد برای برخوداری از سلامتی فیزیکی و روانی ضرورت دارد. وقتی به لحاظ فیزیکی خوب به نظر برسید، به لحاظ ذهنی هم راحت‌تر احساس خوبی می‌کنید.
تمرین تنفس عمیق و ذهن‌آگاهی کمک‌تان می‌کند که اضطراب‌تان را مدیریت کنید.
