چرا سری بازی FEAR باید ریبوت شود؟

اولین عنوان FEAR یک تجربه ترسناک روانشناختی متشنج بود

در سال ۲۰۲۵، یک گروهبان تازه استخدام شده که با لقب Point Man شناخته می‌شود، به عنوان بخشی از واحد F.E.A.R. (First Encounter Assault Unit) دنبال دستگیری ماموری سرکش با نام Paxton Fettel فرستاده می‌شود. شاید این داستان کمی خشک و کوتاه به نظر برسد، ولی Point Man توسط توهمات بسیار زیادی مورد هجوم قرار می‌گیرد. این یعنی یک ماموریت ساده برای ما به کابوسی مملو از توهم، دروغ و نیروهای فراطبیعی تبدیل می‌شود. دلایل زیادی وجود دارند که «فیر» را یک عنوان شوتر اول شخص جذاب می‌کنند، ولی مهم‌ترین آن‌ها بدون شک گیم‌پلی و اتمسفر بی‌نظیر بازی هستند. «فیر» را نمی‌توان به طور دقیق یک بازی ترسناک دانست، چون شاید ما با توهمات ترسناک و چند جامپ‌اسکر روبرو شویم، ولی خیلی شدید وحشتناک نیستند.

دلیل اصلی قرار گرفتن FEAR در لیست آثار ترسناک، القای حس انزوا است. گشت و گذار داخل ساختمان‌های تاریک و خالی قطعا وهم‌انگیز است و نبود محسوس موسیقی و دنیای رنگارنگ بازی را ظالمانه‌تر هم می‌کند. به عنوان یک بازی شوتر اول شخص، آهسته شدن زمان، شلیک گلوله‌های شاتگان و نابودی انفجاری دشمنان واقعا لذت‌بخش است. مکانیزم بولت تایم شاید امروزه خیلی قدیمی به نظر برسد، ولی فیر کاری می‌کند که این المان هر بار حس جذاب و تازه‌ای برای مخاطب داشته باشد. در کنار همه این‌ها، باید به هوش مصنوعی قوی و گرافیک بی‌نظیر بازی هم اشاره داشت که باعث شدند اولین ورودی سری «فیر» اثری فوق‌العاده باشد.

FEAR ۲ ایده‌های بزرگ‌تر و بهتری را روی میز آورد

با موفقیت بزرگ FEAR، خیلی واضح بود که یک دنباله قدرتمند در راه است. حتی با این که داستان بازی اول طی دو بسته الحاقی ادامه یافت، FEAR 2: Project Origin مسیر نسخه پیشین خود را خیلی عالی ادامه داد. داخل این اثر ما کنترل یک گروهبان نیروی دلتا به نام Michael Becket در دست داریم و باید نیت و هدف اصلی ATC را دریابیم. داستان اثر اما حول Alma Wade می‌چرخد، دختر جوانی که طی بازی اول از دست ATC نجاتش دادیم. پیام اصلی «فیر 2» دوباره آلما را نجات دهید بود، این یعنی او منبع درونی داستان و ترس و وحشت بازی محسوب می‌شود. «فیر 2» فرمول نسخه پیشین خود را از همه‌ی جوانب گسترش داد. Monolith Productions با توجه به خواسته‌های بازیکنان و منتقدین، تجربه‌ی گسترده‌تر و قوی‌تری خلق کرد.

گیم‌پلی بازی سریع‌تر، روان‌تر و شدیدا گسترده‌تر بود و شامل سلاح‌ها و دشمنان جدیدی هم می‌شد. این بار به جای گیر کردن داخل اتاق و ساختمان‌های تاریک، FEAR 2 مکان‌های رنگارنگ زیادی برای گشت و گذار جلوی بازیکن قرار می‌داد. به عنوان یک بازی ترسناک، «فیر 2» گرافیک‌ خیره‌کننده‌تری از قبل داشت و داستان جالب و آزاردهنده‌ای هم روایت می‌کرد. اما با وجود همه این موارد، نسخه دوم فیر مثل عنوان پیشین خود تحسین نشد، هر چند که هنوز هم اثری جذاب و ترسناک برای تجربه کردن است.

نسخه سوم FEAR یک بازی متزلزل با چرخه توسعه‌ی به شدت بدی بود

در نهایت، به آخرین نسخه فرانچایز FEAR می‌رسیم. پروسه توسعه‌ی فیر ۳ مسیر شدیدا بد و دشواری را طی کرد، چون ایده‌های روی میز بسیار متناقض و آزاردهنده بودند. زمانی که نسخه اول فیر عرضه شد، Monolith Productions تمامی حقوق سری را کسب کرده بود ولی نام F.E.A.R. تحت مالکیت شرکت Vivendi قرار داشت. نتیجه کار این گونه شد که Monolith «فیر 2» را با عنوان Project Origin عرضه کرد، ولی Vivendi استودیوی Day ۱ را مسئول ساخت دنباله همین نسخه قرار داد. زمانی که فیر ۳ معرفی شد، Day ۱ ایده‌های اصلی و مفاهیم خود را داخل بازی قرار داد و یک ورودی جدید برای سری ساخت. مشکلات داستانی اثر برای طرفداران آزاردهنده و عجیب بودند. برای مثال شما ابتدای بازی می‌توانید بین Point Man و Paxton Fattel یکی را انتخاب کنید که به شکلی عجیب برادر یکدیگر هستند.

«فیر 3» بیشتر روی اکشن و مبارزات متمرکز بود که حکم یک شمشیر دولبه را داشت. اکشن سریع بازی کمک می‌کرد تا از داستان پیچیده و عجیب بازی فاصله بگیریم در حالی که دوری از ژانر ترس و وحشت کار اصلا خوشایند نبود. فاصله عجیبی که «فیر 3» از هویت اصلی فرانچایز گرفت برای طرفداران شوک عجیبی ایجاد کرد. کمپانی مادر یعنی برادران وارنر خیلی ناگهانی وارد مرحله توسعه شد و Day 1 را مجبور کرد تا بازی را شبیه فرانچایز کال آو دیوتی کند. دلیل اصلی کمبود المان ترس و وحشت و تمرکز بالای بازی روی اکشن دقیقا همین مسئله بود. از طرفی، فیر ۳ تجربه‌ای تقریبا کوآپ شده بود و طراحی کاملا متفاوتی با دو عنوان پیشین خودش داشت. حضور افسانه ژانر ترس و وحشت یعنی جان کارپنتر توانسته بود کمی به مسیر توسعه کمک کند، طوری که کارگردان اصلی بازی نقش بسیار کوچکی داخل این پروسه داشت.

در نهایت، FEAR 3 با کلی دردسر و تاخیرهای عجیب تمام شد. توسعه‌دهندگان بازی ساعت‌های بی‌پایانی مشغول کار بودند و حتی عده زیادی از آن‌ها میانه راه مجبور به استعفا شدند، چیزی که فرهنگ افتضاح پشت بازی را نشان می‌دهد. البته «فیر 3» بازی بدی نیست ولی داخل سه‌گانه خود اصلا جایگاه خوبی ندارد. توسعه‌ی فاجعه‌بار و استقبال نشدن توسط بازیکنان و منتقدین همراه با نبود Monolith برای ادامه مسیر، کار سری را تقریبا تمام کرد.

با وجود همه مشکلات، این فرانچایز لیاقت بازگشت را دارد

Middle-earth در سراسر جهان مورد تحسین قرار گرفتند و آن‌ها در حال حاضر مشغول کار روی یک بازی ناشناس از Wonder Woman هستند. واقعا جای تحسین دارد که این استودیو با شکستی نظیر «فیر 3»، توانسته دوباره روی پای خود بایستد. با توجه به فعالیت فعلی آن‌ها روی پروژه واندر وومن و آثار Middle-earth، بعید است که سال‌های آینده شاهد عنوان جدیدی از «فیر» باشیم.

قطعا فرانچایز FEAR حتی نزدیک سری بازی‌هایی نظیر هیلو یا کال آو دیوتی نیست. اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، این مجموعه حداقل داخل جهان خودش کار خوب و قابل تحسینی انجام داد. اگر Monolith بخواهد یک عنوان جدید از فیر بسازد یا نسخه اول را ریمیک کند، نمی‌شود ایرادی از کارشان گرفت. ریمیک نسخه اول بهترین کار ممکن است، چون آخرین عنوان سری داستانی عجیب و غریب تحویل مخاطبین داد و ساختن یک بازی جدید با ادامه مسیر فیر ۳ چندان جالب نخواهد بود. با همه این تفاسیر، بد نیست که Monolith Productions دوباره سری به فرانچایز قدیمی و جذاب خود بزند.

خب دوستان نظر شما چیست؟ آیا شما موافق بازگشت این فرانچایز هستید؟ نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.