نیروی هوایی ایالات متحده چند فروند و چه نسخه هایی از جنگنده F-15 در اختیار دارد؟
اکنون به آمارهایی که در پشت تعداد فروندهای F-15 Eagle در نیروی هوایی آمریکا وجود دارد، به شکلی عمیق تر خواهیم پرداخت.
F-15C
نوع استاندارد تک سرنشین برتری هوایی این جت جنگی بین سالهای ۱۹۷۹ و ۱۹۸۵ تولید شد (برای مقایسه، F-15A اورجینال اولین پرواز خود را در ۲۷ ژوئیه ۱۹۷۲ انجام داد و در ۸ ژانویه ۱۹۷۶ وارد خدمات عملیاتی رسمی در نیروی هوایی ایالات متحده شد). WDMMA در گزارش خود ۲۱۰ فروند F-15C را در زرادخانه فعلی نیروی هوایی ایالات متحده فهرست می کند.
“آه، ای کاش هشت [موشک] AMRAAM مثل ایگل داشتم
اینجوری خیلی لذت می بردم، این غیرقانونی خواهد بود
مثل مردی که ماه‌ها تنهایی کشیده است، همه آن نابودگرها را یکباره شلیک خواهیم کرد
کاش هشت AMRAAM مثل ایگل داشتم”
از ترانه “I Wish I Had A Gun Just Like The A-10” (بیت دوم) از گروه Dos Gringos
این نسخه از ایگل سهم بزرگی از نسبت کشتار هوا به هوای ۱۰۴:۰ این جنگنده را به خود اختصاص داده است.
طول بدنه
۱۹.۴۳ متر
طول بال
۱۳.۰۶ متر
ارتفاع
۵.۶۴ متر
وزن خالی
۱۲,۷۰۱ کیلوگرم
حداکثر وزن برخاست
۳۰,۸۴۴ کیلوگرم
موتور
دو موتور توربوفن پس سوز F100-PW-220 ساخت پرت اند ویتنی هر کدام با ۱۴,۵۹۰ پوند (۶۴.۹ کیلونیوتن) پیشرانه خشک و ۲۳,۷۷۰ پوند (۱۰۵.۷ کیلونیوتن) با پس سوز
ظرفیت سوخت
۶,۱۰۳ لیتر داخلی
حداکثر سرعت هوایی
۲.۵ ماخ (۲,۶۵۵ کیلومتر بر ساعت) در ارتفاع بالا
۱.۲ ماخ (۱,۴۸۲ کیلومتر بر ساعت) در سطح دریا
برد رزمی
۱,۹۶۵ کیلومتر برای عملیات های ممانعتی
محدوده نیروی جی
+ ۹
سقف پروازی
۶۵,۰۰۰ فوت (۲۰,۰۰۰ متر)
تسلیحات
توپ: ۱ توپ ۲۰ میلیمتری چرخان M61A1 Vulcan با ۹۴۰ گلوله
نقاط اتصال: در مجموع ۹ نقطه: دو نقطه زیر بال (هر کدام با دو ریل پرتاب موشک اضافی)، ۴ نقطه زیر بدنه (برای حمل موشک های AIM-7 Sparrow) و یک ایستگاه ستونی در مرکز بدنه، ستون های اضافی بدنه (که می تواند برای باک های سوخت اضافی به کار رود) با ظرفیت تا ۷,۳۰۰ کیلوگرم مهمات، با شرایطی برای حمل ترکیبی از
موشک ها:
۴ موشک ۴× AIM-7 Sparrow
۴ موشک AIM-9 Sidewinder
۸ موشک AIM-120 AMRAAM
F-15E Strike Eagle
اولین فروند از دو نسخه دو سرنشین این جت جنگنده- اولین پرواز خود را در ۱۱ دسامبر ۱۹۸۶ انجام داد و رسماً در ۳۰ سپتامبر ۱۹۸۹ وارد خدمات عملیاتی نیروی هوایی ایالات متحده شد – به طور غیررسمی با لقب Mudhen به معنای مرغ شکارچی مرداب شناخته می شود. بر اساس آمار WDMMA، نیروی هوایی ایالات متحده در حال حاضر ۲۱۸ فروند از این جنگنده را در ناوگان خود دارد.
اما نام مستعار “Mudhen” – که به هیچ وجه به اندازه “Strike Eagle” ترسناک یا جنگجومآبانه به نظر نمی رسد – از کجا آمده است؟ Giantbomb.com چنین به ما پاسخ می دهد:
«این [جنگنده] با اسم Mudhen شناخته می شود، که گل و لای به نقش هوا به زمین و طرح رنگ تیره تر و مرغ به CFT های چاق آن [مخزن های سوخت تطبیقی] اشاره می کند. خدمه F-15C نسخه F-15E را “سمت تاریک” می نامند و خلبانانی که به خلبانی F-15E انتقال می یابند در حال پیوستن به سمت تاریک هستند».
در مورد نقش هوا به زمین، Strike Eagle برای اولین بار در نبردی در سال ۱۹۹۱ در عملیات طوفان صحرا در جنگ خلیج فارس اولین شکار خود را تجربه کرد. Giantbomb در این باره چنین می گوید:
«مسلماً قهرمان گمنام جنگ بود. F-15E بیشترین عملیات ها را در نیروی هوایی ایالات متحده در طول درگیری داشت، با هواپیماهایی که روزانه سه مأموریت پروازی انجام می دادند».
از جمله مأموریت‌های حمله زمینی که توسط F-15E در طی عملیات طوفان صحرا انجام شد، مأموریت موسوم به «تیراندازی تفریحی به تانک» بود، یعنی انجام حملات دقیق علیه تانک های T-55, T-62, و T-72 صدام حسین. این جنگنده یک کشته هوا به هوا را نیز به ثبت رساند که در ۲۴ فوریه همان سال به دست آمد: یک هلیکوپتر Mil Mi-24 “Hind” که با یک بمب هدایت شونده لیزری منهدم شد. خلبان این جنگنده در مقاله ای در سال ۲۰۲۱ در Sandboxx واقعه را چنین توصیف می کند:
«انفجار بزرگی به وجود آمد و می‌توانستم تکه‌هایی را ببینم که در جهات مختلف پرواز می‌کنند. هلیکوپتر را به جهنم فرستاد، لعنتی تقریباً تبخیرش کرد».
طول بدنه
۱۹.۴۴۶ متر
طول بال
۱۳.۰۴۵ متر
ارتفاع
۵.۶۴ متر
وزن خالی
۱۵,۶۹۴ کیلوگرم
حداکثر وزن برخاست
۳۶,۷۴۱ کیلوگرم
ظرفیت سوخت
۵,۸۵۸ لیتر داخلی، ۱۰۱۰۰ لیتر با باک های اضافی تطبیقی، ۱۵,۴۹۶ لیتر با CFTها و ۲,۲۷۰ لیتر با باک های خارجی
موتور
۲ موتور توربوفن پس سوز F100-PW-220 ساخت پرت اند ویتنی هر کدام با ۱۴,۵۹۰ پوند (۶۴.۹ کیلونیوتن) پیشرانه خشک، ۲۳,۷۷۰ پوند (۱۰۵.۷ کیلونیوتن) پیشرانه با پس سوز (یا دو موتور F100-PW-229 با پیشرانه خشک ۱۷,۸۰۰ پوند یا ۷۹ کیلونیوتن، ۲۹,۱۶۰ پوند یا ۱۲۹.۷ کیلونیوتن با پس سوز)
حداکثر سرعت
۲.۵ ماخ (۲,۶۵۵ کیلومتر بر ساعت) در ارتفاع بالا، ۱.۲ ماخ (۱,۴۸۲ کیلومتر بر ساعت) در ارتفاع پایین
برد رزمی
۱,۲۷۲ کیلومتر
محدوه نیروی جی
+ ۹
تسلیحات
توپ: ۱ توپ گاتلینگ شش لول ۲۰ میلیمتری M61A1 Vulcan با ۵۰۰ گلوله از نوع M-56 یا PGU-28
نقاط اتصال: ۴ ستون روی بال، ستون های روی بدنه، ریل بمب روی CFT با ظرفیت ۱۰,۴۰۰ کیلوگرم سوخت یا مهمات اضافی
موشک ها:
موشک های هوا به هوا:
۴ موشک AIM-7 Sparrow
۴ موشک AIM-9 Sidewinder
۸ موشک AIM-120 AMRAAM
موشک AIM-260 JATM
موشک های هوا به سطح:
۶ موشک AGM-65 Maverick
۲ موشک AGM-84 Harpoon
۲ موشک AGM-84H/K SLAM-ER
موشک AGM-130
موشک AGM-154 JSOW
موشک AGM-158 JASSM
بمب ها:
بمب Mark 82
بمب Mark 84 bomb
بمب GBU-15
بمب GBU-10 Paveway II
بمب GBU-12 Paveway II
بمب GBU-24 Paveway III
بمب GBU-27 Paveway III
بمب GBU-28 (سنگرشکن)
بمب GBU-31 یا GBU-38 { ۸ فروند GBU-31 یا ۱۶ فروند GBU-38} (JDAM)
بمب GBU-54 Laser JDAM (LJDAM)
بمب شعاع کوچک GBU-39
بمب هسته ای B61
بمب CBU-87 یا CBU-103 (CEM)
بمب CBU-89 یا CBU-104 (GATOR)
بمب CBU-97 یا CBU-105 (SFW)
بمب تهاجمی غیرفعال CBU-107
بمب BLU-107 Durandal
اما در مورد F-15EX Eagle II چطور؟
جدیدترین و بهترین نوع دو سرنشین این جنگنده F-15EX Eagle II است. به ادعای WDMMA، آنها به همراه نسخه های F-15C و E، با مجموع ۱۴۴ فروند در انتظار تحویل، هنوز در حال سفارش هستند. F-15EX Eagle II ساخت بوئینگ در ژوئیه سال جاری به قابلیت عملیاتی اولیه (IOC) دست یافت و طبق گزارش نشنال اینترست، هشت فروند در آن برهه تحویل شد. در دسامبر گذشته، دو هواپیمای F-15EX Eagle II به پایگاه نیروی هوایی اگلین، فلوریدا رسیده و به دو فروند F-15EX دیگر که قبلاً تحویل داده شده و اولین آن ها در سال ۲۰۲۱ وارد شده بود، ملحق شدند.
