شیوۀ عجیب کار چاقوساز‌های فرانسوی؛ ۱۲۰ سال قبل (تصاویر)

در شهر تی‌یِرز که به قلب تولید کارد و چنگال فرانسوی مشهور است، چاقوساز‌ها از یک روش عجیب و کاربردی برای تحمل عوارض فیزیکی کارشان استفاده می‌کردند: آنها حین کار با سنگ چرخندۀ چاقوتیزکنی روی شکم خود دراز می‌کشیدند.

به گزارش فرادید، این وضعیت غیرعادی به آنها اجازه می‌داد از کمرشان کار زیادی نکشند و خودشان را از قوزی شدن و درد کمر که معمولاً کارکنان مشاغل دیگر را آزار می‌داد در امان نگه دارند. 

معمولاً یک سگ وفادار هم روی پا‌های آنها می‌نشست و منبع گرما و آرامش روز‌های سرد زمستان میشد. با مرور این عکس‌های کمیاب قدیمی، با زندگی این صنعتگران ماهر آشنا می‌شویم. 

با وجود کمبود منابع طبیعی حیاتی برای این صنعت، مانند سنگ آهن برای تیغه‌ها و ماسه‌سنگ برای چرخ‌های آسیاب، تی‌یِرز به قلب چاقوسازی فرانسوی تبدیل شد.

دارایی سرنوشت‌ساز شهر، رودخانه دوورُل بود، رودخانه‌ای سریع که انرژی کارگاه‌های کارد و چنگال را تأمین می‌کرد. 

منظره ناهموار شهر نیز در رونق این صنعت نقش داشت. ساکنان شهر به کار روی زمین‌های صخره‌ای و شیب‌دار عادت داشتند، در تابستان در مزارع کار می‌کردند و در زمستان چاقو می‌ساختند و این اراده‌ی آنها بود که موجب رونق این صنعت شده بود.

آن زمان، تولید چاقو در تی‌یِرز به سوی تقسیم کار تغییر کرد و متخصصان روی مراحل مختلف فرآیند تمرکز کردند، از شکل دادن به تیغه گرفته تا مونتاژ نهایی؛ یک تغییر چشمگیر نسبت به زمانی که یک چاقوساز تک کل فرآیند را اداره می‌کرد. 

شرایط کار بسیار سخت بود. آنها که مسئول شکل دادن به تیغه‌ها بودند (معروف به «شکم زردها»)، روی چرخ‌های تیزکن دراز می‌کشیدند و معمولاً یک سگ برای گرم کردن پا‌های آنها در کارگاه‌های سرد و مرطوب کنار رودخانه روی پاهایشان می‌نشست. 

سر و صدای کار کرکننده و خطر همیشگی بود. یک چرخ چاقوتیزکن اگر از جای خود خاج می‌شد می‌توانست کارگر را به سقف پرتاب کند و منجر به مرگش شود. 

سایر مراحل تولید چاقو به همان اندازه خسته‌کننده بود، زیرا دستگاه چکش‌کاری خطرات زیادی به همراه داشت و دما‌های آهنگری مرتباً تا ۱۲۰ درجه فارنهایت افزایش می‌یافت. با این حال، تخصص و کارایی تی‌یِرز به حدی بود که از سراسر فرانسه سفارش می‌گرفت. 

یکی از نمونه‌های جالب، چاقوی لاگیول (Laguiole) بود. این چاقو ابتدا در روستای لاگیول در آویرون تولید میشد، اما چیزی نگذشت که افزایش تقاضا از تولید محلی پیشی گرفت و چاقوسازان لاگیول برای کمک گرفتن به تی‌یِرز مراجعه کردند. 

این چاقو‌ها که زمانی به «سبک لاگیول» معروف بودند، وقتی تمام تولیدات به تی‌یِرز منتقل شد، به لاگیول معروف شدند.

الگوی این چاقو برای بسیاری از سبک‌های چاقوی فرانسوی تکرار شد. معمولاً نام شهر‌ها یا مناطقی که ابتدا چاقو‌ها را توسعه داده بودند روی آنها گذاشته میشد. 

از قضای روزگار، در حالی که تی‌یِرز برای بیشتر مناطق فرانسه چاقو تولید می‌کرد، تا پیش از سال ۱۹۹۴، مدل متمایز خودش را نداشت، تا اینکه آن سال مدل چاقوی تی‌یِرز معرفی و به بازار عرضه شد.

امروزه، این صنعت که زمانی انرژی آن را آب تأمین می‌کرد با برق کار می‌کند، با این حال تی‌یِرز و مناطق اطراف آن هنوز ۷۰ تا ۸۰ درصد چاقو‌های فرانسه را تولید می‌کنند.