تماس مجدد «وویجر ۱» با زمین از فاصله ۲۴ میلیون کیلومتری
به دنبال مشکلات ارتباطی اخیر، فضاپیمای «وویجر ۱»(Voyager ۱) ناسا به استفاده از یک فرستنده رادیویی پشتیبان متوسل شد که از سال ۱۹۸۱ تاکنون به مدت ۴۳ سال غیر فعال بود.
این کاوشگر میان‌ستاره‌ای پس از قرار دادن خود در حالت حفاظتی برای حفظ انرژی، مکث کوتاهی را در برقراری ارتباط با زمین تجربه کرد.
نیت برای ارتباط مجدد با «وویجر ۱» با فرمانی در تاریخ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴ از شبکه فضایی عمیق ناسا(DSN) که آرایه‌ای جهانی از آنتن‌های رادیویی غول پیکر است، آغاز شد و به فضاپیما دستور داده شد یکی از گرم کننده‌های خود را روشن کند.
تیم عملیات این مأموریت برای اولین بار در تاریخ ۱۸ اکتبر متوجه شد که مشکلی در «وویجر ۱» وجود دارد، زمانی که فضاپیما نتوانست به آن فرمان پاسخ دهد.
طبق بیانیه ناسا، این تیم بعداً متوجه شد که فضاپیما فرستنده رادیویی باند X اولیه خود را خاموش کرده و در عوض به فرستنده رادیویی باند S ثانویه خود سوئیچ کرده است که انرژی کمتری مصرف می‌کند.
مقامات ناسا در یک بیانیه گفتند: به نظر می‌رسد که سیستم حفاظت از خطای این فضاپیما که به طور مستقل به مسائل داخلی آن واکنش می‌دهد، این فرستنده را خاموش کرده است.
این تیم اکنون در حال جمع‌آوری اطلاعاتی است که به آن کمک می‌کند دریابد که چه اتفاقی افتاده و «وویجر ۱» را به عملیات عادی بازگرداند.
سیستم حفاظت از خطای «وویجر ۱» می‌تواند به دلایل مختلفی فعال شود. مثلاً اگر فضاپیما منبع تغذیه خود را بیش از حد مصرف کند. اگر این اتفاق بیفتد، فضاپیما تمام سیستم‌های غیر ضروری را خاموش می‌کند تا انرژی خود را حفظ کند و به ماموریتش ادامه دهد.
پس از ارسال دستورالعمل‌ها به «وویجر ۱» در تاریخ ۱۶ اکتبر، این تیم انتظار داشت که ظرف چند روز داده‌ها را از فضاپیما دریافت کند. به طور معمول حدود ۲۳ ساعت طول می‌کشد تا فرمانی برای طی کردن بیش از ۱۵ میلیارد مایل(۲۴ میلیارد کیلومتر) به فضاپیما در فضای میان‌ستاره‌ای برسد و سپس ۲۳ ساعت دیگر برای دریافت سیگنال پاسخ طول می‌کشد.
با این حال در ۱۸ اکتبر، این تیم قادر به تشخیص سیگنال در فرکانس باند X که آنتن‌های DSN به آن گوش می‌دادند، نبود. این به این دلیل بود که سیستم حفاظت از خطای این فضاپیما برای استفاده از انرژی کمتر، سرعت ارسال داده‌ها توسط فرستنده رادیویی آن را کاهش داده بود.
تیم عملیات سرانجام توانست یک سیگنال را در اواخر همان روز دریافت کند، اما پس از آن در ۱۹ اکتبر، زمانی که فرستنده باند X خاموش شد، ارتباط با «وویجر ۱» به طور کامل متوقف شد.
اعتقاد بر این است که سیستم حفاظت از خطای این فضاپیما دو بار دیگر فعال شده است و در نهایت باعث شده که به فرستنده رادیویی باند S سوئیچ کند که از سال ۱۹۸۱ تاکنون استفاده نشده بود.
با توجه به اینکه این فضاپیما در فاصله‌ای بسیار دور از ما قرار دارد، تیم عملیات مطمئن نبود که سیگنالی از فرستنده‌ای که ۴۳ سال است استفاده نشده، دریافت کند و از این فاصله سیگنالی در فرکانس باند S قابل شناسایی باشد، به ویژه به این دلیل که فرستنده سیگنال بسیار ضعیف‌تری را در حالی که انرژی کمتری مصرف می‌کند، ارسال می‌کند.
با این حال این تیم نمی‌خواست خطر کند و سیگنال دیگری به فرستنده باند X ارسال و سیستم حفاظت از خطا را دوباره تحریک کند. بنابراین در عوض، فرمانی به فرستنده باند S در ۲۲ اکتبر فرستاده شد و دو روز بعد در تاریخ ۲۴ اکتبر، این تیم بالاخره توانست دوباره با «وویجر ۱» ارتباط برقرار کند.
اکنون این تیم بررسی خواهد کرد که چه چیزی ممکن است سیستم حفاظت از خطای فضاپیما را در وهله اول به راه انداخته باشد. با این حال ممکن است هفته‌ها طول بکشد تا اپراتورها مشکل اصلی را شناسایی کنند.
«وویجر ۱» که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد، در سال ۲۰۱۲ به فضای میان‌ستاره‌ای رفت و اولین فضاپیمایی بود که از مرز منظومه شمسی ما عبور کرد.
سفر در اعماق فضا به ابزارهای آن آسیب وارد کرده و باعث افزایش تعداد مشکلات فنی آن شده است.
در حالی که سن و فاصله زیاد این فضاپیما از زمین می‌تواند تعمیر و نگهداری آن را چالش برانگیز کند، «وویجر ۱» همچنان به ارسال داده‌های حیاتی از فراتر از منظومه شمسی ادامه می‌دهد.
