(تصاویر) ۴ سیستم دفاع ضد پهپادی جدید ایالات متحده
پهپادهای بدون سرنشین و کوچک به طور فزاینده‌ای در میدان جنگ برجسته شده اند. پهپادهایی مانند شاهد-۱۳۶، یک پهپاد کامیکازه ایرانی که غربی‌ها مدعی هستند روسیه در جنگ جاری اوکراین از آن استفاده می‌کند، تهدید جدیدی برای نیروهای درگیر در جنگ‌ها هستند که به شکل بی‌سابقه‌ای وجهه جنگ‌ها را تغییر داده اند. پهپادهای کوچک، چابک و قادر به انجام عملیات در قالب گروهی، تهدیدی منحصربه‌فرد هستند که برای مقابله با آن‌ها به رویکردی کاملاً جدید و فناوری‌های نورینی نیاز است.
به گزارش روزیاتو، این موضوع تنها پس از موجی از مشاهدات هواپیماهای بدون سرنشین در آسمان نیوجرسی که از اواسط نوامبر آغاز شد، مهم‌تر نیز شد. ناظران گزارش داده‌اند که هواپیماهای بدون سرنشین در نزدیکی زرادخانه پیکاتینی متعلق به ارتش ایالات متحده و ایستگاه تسلیحات دریایی ارل در این ایالت پرواز می‌کرده اند.
در نتیجه، هفته گذشته اداره هوانوردی فدرال ممنوعیت موقت پرواز هواپیماهای بدون سرنشین به آنجا و بر فراز زمین گلف نیوجرسی را صادر کرد که رئیس جمهور منتخب دونالد ترامپ مالک آن است. این مشاهدات به سرعت در سراسر ایالت و در سراسر کشور خبرساز شد و حداقل ده ایالت گزارش دادند که وسایل نقلیه هوایی به شیوه‌های عجیبی رفتار کرده و باعث هیستری عمومی شده اند.
به ادعای اف‌بی‌آی، که در تحقیقات فعال در مورد این مشاهدات مشارکت دارد، این پهپادها هیچ خطری برای غیرنظامیان ندارند. جان کربی، سخنگوی امنیت ملی کاخ سفید روز دوشنبه در یک نشست مطبوعاتی گفت که از ۵.۰۰۰ مشاهده پهپاد گزارش شده در چند هفته گذشته، اداره فقط احساس کرده که باید حدود ۱۰۰ مورد از آن‌ها را پیگیری کند.
اف‌بی‌آی از شهروندان می‌خواهد که از سرنگونی پهپادها یا نشانه رفتن لیزر به سمت آن‌ها خودداری کنند، زیرا بسیاری از این مشاهدات به هیچ وجه مربوط به هواپیماهای بدون سرنشین نیستند، بلکه اشیاء کاملاً عادی مانند هواپیماهای مسافربری، هواپیماهای بدون سرنشین تجاری، هواپیماهای بدون سرنشین سرگرمی، سیارات و حتی صورت‌های فلکی هستند.
در حالی که دولت ایالات متحده اعلام کرده است که پهپادهای مشاهده شده بر فراز نیوجرسی خطری برای امنیت ملی نیستند، توانایی یک پهپاد برای تغییر سریع از یک محصول مصرفی غیرنظامی به سلاحی که می‌تواند سبک سنتی دفاع را دور بزند، بی‌سابقه است. به این ترتیب، در دهه گذشته، ارتش ایالات متحده بودجه‌هایی را به برنامه‌هایی برای محافظت از واحدهای رزمی در برابر نظارت و حملات هواپیماهای بدون سرنشین اختصاص داده است. اگر دشمنان خارجی بخواهند توانایی پنتاگون برای اعزام نیرو به خارج ار کشور را مختل کنند، حملات پهپادی به پایگاه‌های نظامی در قاره ایالات متحده یکی از راه‌های انجام آن خواهد بود.
به همین دلیل، تسلیحات ضد پهپادی آمریکا می‌توانند روزی برای دفاع از پایگاه‌های خارج از کشور و داخل کشور مورد استفاده قرار گیرند – و احتمالاً این موضوع قطعی است و تنها بحث زمان آن در میان است. اینها سلاح‌هایی هستند که برای مقابله با تهدیدات پهپادهای مدرن ساخته شده اند. در ادامه این مطلب شما را با تمام سیستم‌های ضد پهپادی توسعه یافته یا در حال توسعه ایالات متحده آشنا خواهیم کرد.
سیستم های دفاع پهپادی ارتش ایالات متحده
Sgt. Stout
در دهه ۲۰۱۰، زمانی که تهدید هواپیماهای بدون سرنشین برای اولین بار تحقق یافت، ارتش ایالات متحده به حالت آماده باش درآمد. برای حدود ۱۰۰ سال، توپ‌های خودکار، معمولاً توپ‌های ۲۰ تا ۳۰ میلی متری با کالیبر کوچک، استانداردی برای مقابله با تهدیدات هوایی در ارتفاع پایین بوده اند. در دهه ۱۹۶۰، ارتش‌ها شروع به استفاده از موشک‌های زمین به هوای کوتاه برد کردند. این موشک‌ها که با نام سیستم‌های دفاع هوایی قابل حمل توسط انسان (MANPADS) شناخته می‌شوند، به‌ویژه در جنگ اخیر اوکراین، سرنگونی پهپادها، هلیکوپترها، جنگنده‌های تهاجمی و حتی موشک‌های کروز، بسیار مرگبار بوده‌اند.
خودروی جدید ارتش ایالات متحده به نام دفاع هوایی مانور برد کوتاه (Maneuver-Short Range Air Defense (M-SHORAD) ) که با نام Sgt. Stout نیز شناخته می‌شود، از هر لحاظ یکی از مسلح‌ترین وسایل نقلیه زرهی در خدمت است. Sgt. Stout که بر روی شاسی خودروی جنگی پیاده نظام Stryker ساخته شده است، به یک پرتابگر Stinger Vehicle Universal Launcher (SVUL) ساخت ریتون مجهز شده که خود به چهار موشک پدافند هوایی FIM-92 Stinger، یک پرتابگر M۲۹۹ حامل دو موشک AGM-144L Hellfire Longbow، یک توپ خودکار XM91.۳۰ میلیمتری بوشمستر XM914 و یک مسلسل ۷.۶۲ میلیمتری M۲۲۷ مسلح شده است.
موشک استینگر می‌تواند تهدیدات هوایی را در بردهای تا هشت کیلومتر از بین ببرد، در حالی که گلوله‌های مجاورتی XM914 زمانی که به نزدیکی پهپادها برسند منفجر شده و با ترکش‌های مرگبار خود آن‌ها را تکه تکه می‌کنند. موشک هلفایر می‌تواند هم با اهداف هوایی و هم با اهداف زمینی درگیر شود، در حالی که مسلسل ۷.۶۲ میلی متری باعث می‌شود که Stout قابلیت محافظت از خود در برابر پیاده نظام دشمن و سایر اهداف را داشته باشد. 
Coyote
یکی از موثرترین راه‌ها برای شکست هواپیماهای بدون سرنشین استفاده از موشک‌های زمین به هواست. موشکی که توسط روشنگر رادار یا جستجوگر داخلی به سمت هدف هدایت می‌شود، معمولاً احتمال اصابت بسیار بالایی دارد و به رهگیرهای پهپادی کمتری نیاز دارد که به سمت هدف شوند. این همچنین می‌تواند منجر به نیاز به رهگیرهای کمتری در دسترس شود و نیازهای لجستیکی یک واحد ضد پهپادی را کاهش دهد – به ویژه برای نیروهای اعزامی مانند ارتش مدرن ایالات متحده مهم است.
RTX Coyote یک موشک زمین به هواث کوچک و با لانچر پرتاب لوله‌ای است. هنگامی که دستور رهگیری یک پهپاد داده می‌شود، Coyote با کمک یک بوستر راکتی از لانچر پرتاب خود بیرون می‌جهد. این بوستر به سرعت شکارچی پهپاد را به سرعتی می‌رساند که در آن، توربوجت داخلی بتواند قدرت را در دست بگیرد. هنگامی که به هوا رفت، سیستم ضدپهپادی Coyote توسط یک رادار باند Ku مستقر روی زمین به سمت هدف خود هدایت می‌شود. کایوت می‌تواند تا یک ساعت در هوا بماند و چندین کایوت می‌توانند با هم شبکه‌سازی کنند تا موجی از حملات پهپادی را شکست دهند.
در دسامبر ۲۰۲۳، ارتش ایالات متحده سفارش ۶.۷۰۰ دستگاه سیستم ضد پهپادی Coyote را صادر کرد – ۶.۰۰۰ دستگاه مجهز به کلاهک انفجاری جنبشی که برای از بین بردن پهپادهای دشمن طراحی شده‌اند و ۷۰۰ دستگاه با کلاهک غیر جنبشی، احتمالاً یک مختل کننده که ارتباط رادیویی بین پهپادهای دشمن و کنترل‌کننده‌های آن‌ها را قطع می‌کند. کایوت‌ها در نبرد در عراق استفاده شده‌اند و از نیروهای آمریکایی در برابر پهپادهای کامیکازه محافظت می‌کنند. 
DE M-SHORAD
هواپیماهای بدون سرنشین یک تهدید دائماً در حال تکامل هستند. در دهه ۲۰۱۰، راه‌حل‌های جدیدی برای شکست پهپادها شامل پرندگان شکاری آموزش دیده و حتی تفنگ‌های ساچمه‌ای به کار گرفته شد. تکامل پهپادها از ابزارهای تهاجمی منفرد به گروه‌های بزرگ و هماهنگ، تهدید را چند برابر کرده است، و به یک اقدام متقابل نیاز دارد که هم قادر به درگیری سریع با چندین هدف باشد و هم یک خشاب مهمات بزرگ و عمیق را در خود جای دهد.
موشک‌ها در نقش سلاح‌های ضد پهپاد، گزینه‌های ایده آلی هستند، اما هزینه هر شلیک در صورت استفاده از این موشک‌ها بسیار بالاست. مسلسل‌ها و توپ‌های خودکار ارزان‌تر هستند، اما دقت کمتری دارند. سلاح‌های لیزری که توسط ژنراتورهای دیزلی تامین نیرو می‌شوند، از نظر تئوری می‌توانند تعداد نامحدودی گلوله را تا زمانی که سوخت موجود باشد شلیک کنند، در حالی که هزینه اصلی آن‌ها تنها هزینه سوخت است.
سیستم دفاع هوایی مانور کوتاه برد مستقیم انرژی (Directed Energy Maneuver-Short Range Air Defense System) یا DE M-SHORAD، مسلسل‌ها و موشک‌های M-SHORAD را با لیزر ۵۰ کیلوواتی به منظور سرنگونی پهپادهای دشمن جایگزین می‌کند. DE M-SHORAD با استفاده از شلیک نور لیزر متمرکز، سطح بدنه پهپاد را داغ کرده، پلاستیک و حتی فلز را ذوب می‌کند، روتورهای کوادکوپتر را می‌سوزاند یا بال‌های آن را آتش می‌زند.
حتی نسوزترین بدنه پهپادها نیز ممکن است با صدمه به سنسورهای اپتیکی، آتش گرفتن منبع سوخت، یا انفجار زودرس محموله‌های انفجاری مواجه شوند. همانند Sgt. Stout، سیستم DE M-SHORAD بر روی یک خودروی رزمی پیاده نظام Stryker نصب شده است. گزارش شده است که DE M-SHORAD در میدان نبرد با مشکلاتی مواجه شده است، اما انتظار می‌رود که این مشکلات در نهایت برطرف شود. سلاح‌های لیزری آمده‌اند که بمانند. 
Leonidas
یکی از سلاح‌های غیرمتعارف‌تر در زمینه سیستم‌های هوایی ضد بدون سرنشین (C-UAS) لئونیداس است. لئونیداس بر خلاف توپ لوله‌ای سنتی و سلاح‌های موشکی، از یک آرایه آنتن عمودی و بزرگ استفاده می‌کند که شبیه یک مگس کش غول پیگر و فلزی است. این سلاح به آن اندازه که به نظر می‌رسد نیز عجیب نیست، زیرا لئونیداس از پرتوهای نامرئی انرژی الکترومغناطیسی استفاده می‌کند تا به معنای واقعی کلمه دسته‌های پهپادهای مهاجم را در آسمان نابود کند.
در روزهای اولیه آزمایش هسته ای، ارتش ایالات متحده دریافت که انفجارهای هسته‌ای یک پالس الکترومغناطیسی (EMP) از انرژی تولید می‌کند که می‌تواند به معنای واقعی کلمه سیستم‌های الکترونیکی مدرن را در لحظه برشته کند. دستگاه‌های الکترونیکی در معرض الین پالس فوراً دچار مشکل شده و از کار می‌افتند.
لئونیداس از یک ژنراتور مایکروویو پرقدرت برای هدف قرار دادن پهپادها با پالس الکترومغناطیس استفاده می‌کند. پالس الکترومغناطیسی، بی‌صدا و نامرئی، به وسایل الکترونیکی کنترل کننده پهپادهای نزدیک شونده حمله می‌کند و باعث می‌شود این پهپادها تمام سیستم تامین نیروی خود را از دست داده و سقوط کنند. آنتن بزرگ و تخت لئونیداس یک پرتو گسترده را پخش می‌کند که به این سیستم اجازه می‌دهد یکباره به گروهی از پهپادهای مهاجم حمله کند.
لئونیداس یکی از اولین تسلیحات مبتنی بر مایکروویو در ارتش ایالات متحده است و دیگری سیستم دفاعی پایگاه هوایی THOR نیروی هوایی است. لئونیداس در یک تریلر و سیستم مبتنی بر غلاف موجود است و اخیراً بر روی یک خودروی رزمی پیاده نظام Stryker نیز برای نیروی زمینی ارتش ایالات متحده نصب شده است. Epirus، توسعه دهنده و سازنده Leonidas، چهار سیستم از این سلاح ضد پهپاد را برای آزمایش در سال ۲۰۲۳ به ارتش تحویل داد.
سخن پایانی
پهپادها – کوچک، سریع و قادر به حمله به صورت دسته جمعی، حتی برای پیشرفته‌ترین ارتش‌ها از نظر فناوری، نیز تهدیدی دشوار و چالش برانگیز هستند. خوشبختانه، تلاش‌ها برای مقابله با آن‌ها منجر به تولید برخی از سیستم‌های دفاعی بسیار توانمند، حتی فناوری‌های پیشرفته‌ای مانند لیزر که توسعه آن‌ها دهه‌ها طول کشیده است، شده است. لیزرها و سلاح‌های مایکروویو که برخلاف گلوله‌های توپ و موشک‌ها در صورت از دست دادن هدف خود دوباره روی زمین فرود آمده و خود به تهدید جدیدی تبدیل می‌شوند، حتی می‌توانند با خیال راحت در مناطق غیرنظامی مستقر شوند.
