انجمن حجتیه چیست؟
چند روز پیش سید حسن افتخارزاده سبزواری؛ رهبر انجمن حجتیه در سن ۸۸ سالگی درگذشت. وی از ۲۶ دی ماه ۱۳۷۶، پس از درگذشت ضیخ محمود حلبی، موسس انجمن حجتیه، جانشین او شد.
انجمن حجتیه یک سازمان مذهبی-سیاسی شیعه مبتنی بر فهم روایی از دین است که در سال ۱۳۳۲ خورشیدی (۱۹۵۳ میلادی) توسط شیخ محمود حلبی، یک منبری معروف، تأسیس شد.
از جواد مادرشاهی، تاجری، فضلی، دکتر قندی، مهدی طیب و دکتر گلزاری به عنوان چهره های شاخص انجمن حجتیه باد می شود.
تاریخچه انجمن
این انجمن بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و با هدف مبارزه با بهائیت و تبلیغ تشیع شکل گرفت.
انجمن حجتیه در دوران پهلوی و پس از انقلاب اسلامی ایران فعالیت داشت، اما پس از انقلاب به دلیل اختلافات با نظام جمهوری اسلامی، به حاشیه رانده شد.
یکی از اهداف اصلی انجمن حجتیه، مقابله با فعالیت‌های بهائیت در ایران بود. این انجمن با برگزاری جلسات، انتشار کتاب‌ها و مقالات، و آموزش اعضا، سعی در تضعیف نفوذ بهائیت در جامعه ایران داشت. همچنین، انجمن حجتیه به دنبال گسترش آموزه‌های سنتی شیعه و تقویت باور‌های مذهبی در میان مردم بود.
برخی از مهمترین مدارس مذهبی به حجتیه منتسب است، مثل مدرسه علوی و نیکان .
یکی از ویژگی‌های بارز انجمن حجتیه، عدم دخالت مستقیم در سیاست بود. این گروه معتقد بود که ظهور امام زمان (عج) تنها راه حل مشکلات جهان است و بنابراین، از مشارکت در حکومت‌ها و امور سیاسی خودداری می‌کرد
مخالفت امام خمینی با انجمن حجتیه
امام خمینی با اعتقاد انجمن حجتیه به جدایی دین از سیاست مخالف بود. ایشان معتقد بودند که مبارزه با حکومت فاسد شاه اولویت دارد و نه صرفاً مقابله با فرقه‌هایی مانند بهائیت.
امام خمینی نگران بودند که اعضای انجمن حجتیه ممکن است به پست‌های کلیدی دست یابند و باعث تفرقه و تشتت در میان انقلابیون شوند. ایشان به وزیران وقت کشور و آموزش و پرورش توصیه کردند که به این افراد پست‌های مهم ندهند، چرا که آن‌ها می‌توانند به عنوان عوامل نفوذی عمل کنند و به انقلاب آسیب بزنند
در سال ۱۳۶۲، انجمن حجتیه به طور رسمی منحل شد، اما برخی از اعضای آن به فعالیت‌های فردی پرداختند.
انجمن حجتیه به دلیل عدم مشارکت در سیاست و اعتقاد به عدم مشروعیت حکومت‌ها تا پیش از ظهور مورد انتقاد نیرو‌های انقلابی قرار گرفت.
این موضع‌گیری باعث شد که پس از انقلاب، این گروه به حاشیه رانده شود.
برخی معتقدند که این گروه نتوانست با تحولات اجتماعی و سیاسی ایران همگام شود و به مرور زمان از جریان اصلی جامعه فاصله گرفت و نوعی زیست محفلی را در دستور کار خود قرار داده است.
