آباد میشه شهر دلم ، خرابه هاشو میسازم

دفن میشی آوارش ، رویای دوور و درازم

این دلی که از تنهایی یه روز بهت پناه داد

قبلا شکسته بود که دل ، به حسی اشتبا داد

فک کردم بعد طوفان دل میگیره آرامش

شکستی هر چی پُل بودی نزاشتی راه بخشش

دلِ من دیده شدن میخواست به کی بود نگاهش

به تو باید ببندم چشامو روو گناهش

تجربه ی جهنمو واسم کردیا مهیا

نفهمیدی که لِه میشد دلم با هر تمنا

با تو دلِ من فهمید که عشق طرفدار عاشق نیست

بعد از تو حتی باورامم دیگه مثِ سابق نیست