وقت رفتن شد و باز گریه امونم نمیده

بازم این چشمای خیس راهو نشونم نمیده

توو دوراهی تو و زندگی گیر افتادم

نمیدونم توو قفس زندونی و آزادم

سرم روو شونه ی غمِ تحمل دلم کمه

زخم زدی به قلب من زخم زبونت مرهمه

توو این قفس هوا کمه تنهایی تنها دردمه

آتیش زدی به جون من میسوزم اما سردمه

بازم این خاطره بازی کار دستم داده

مردی افتاده به خاکم آخر این جاده

تووی آسمون چشمات یه ستاره داشتم

بخت بد اونم دیگه از آسمون افتاده

گل اشک میچینه از چشمای بی پناه من

گلدون خالی رووی طاقچه ی نگاه من

تو سوال مبهم زندگی من بودی

تویی اولین جواب سوال اشتباه من