آدما دَرو باز میکنن ، تا راه رفتو بهت نشون بدن

ولی تو هنوز گُل میندازی لَبِ پنجرشون

نکن ...

میترسیدی که بمونی چرا فرار میکردی

شاید نتونی آخه این بازی چی بود که تو شروع کردی

وقت رفتن نبود الآنو پژمردی این گلِ تووی گلدونو

که من برای رسیدن به تو خودم کشتمش

انگار نه انگار اتفاقی افتاد

یه باره برا تو شدم یه آدم آواره

لعنت به این شهری که تورو یادم میاره

خُب باشه خودت گفتی عاشق زدن نداره

حرفِ دلِ تو گفتی خُب نِفرینم نداره

راحت تر برو دلم کاری به کارِت نداره