مرا پرسی که چونی بین که چونم

خرابم بیخودم مست جنونم

پری زادی مرا دیوانه کردست

مسلمانان که میداند فسونم

ز هجرت میکشم بار جهانی

که گویی من جهانی را ستونم

به صورت کمترم از نیم ذره

ز روی عشق از عالم فزونم

یکی قطره که هم قطره ست و دریا

من این اشکالها را آزمونم

درون خرقه ی صد رنگ قالب

خیال باد شکل آبگونم

غلط گفتم مزاج عشق دارم

ز دوران و سکونتها برونم